DSC00654 (8)

774

LITURGIA GODZIN

stawieniem „eschatycznie nastawionej Eucharystii**. OWLG (12) podkreśla: „LG rozciąga na poszczególne pory dnia uwielbienie i dziękczynienie oraz wspomnienie tajemnic zbawienia, modlitwę błagalną i przedsmak niebieskiej chwały dan\ nam w Eucharystii, będącej ośrodkiem i szczytem całego życia wspólnoty chrześcijan, skiej. LG najlepiej przygotowuje do owocnego sprawowania Eucharystii i ożywia odpowiednie usposobienie, jak wiarę, nadzieję, miłość, pobożność i ducha ofiary''. Starożytność traktowała sprawowanie Eucharystii jako „szczyt Liturgii Godzin" (J. Dubois, Office des heures et messes dans la tradition monastiąue, LMD nr l$$ [1978] 62).

9. LG jest szkołą modlitwy, nie dzięki informowaniu, lecz przekształcaniu człowieka.

Nie należy zbyt mocno podkreślać rozdziału pomiędzy modlitwą publiczną, wspólnotową i osobową, prywatną. Autentyczny chrześcijanin żyje modlitwą personalną i wspólnotową. LG równocześnie uczy modlitwy, dzięki prymatowi obiektywności i metaforyczności prowadzi do pełniejszego udziału w misterium symboli, odkrywania sakramentalnego wymiaru chrześcijaństwa.

DEL I, 641-658 (lit.); EK 10, 1207-1208; NDSW 562-576 (lit.); D. de Reynal, Theolopede la Liturgie des Heures, P 1978; Martimort E, IV, 167-293; Mysterhan Christi, t. 5, Liturgia uświęcenia czasu, Kr 1984 (red. W. Swierzawski); R. Taft, The Liturgy of the Hours in East and West. The Origins of the Divine Office and its Meaning for Today, Collegevilk 1986;

G.    Guiver, Company of Voice. Daily Prayer and the People of God, NY 1988; M. KJóckener,

H.    Rennings (Hrsg.), Lebendiges Stundengebets, Fr 1989 (lit. nt. LG po Vaticanum 11); W. Głowa, Modlitwa liturgiczna. Liturgia Godzin, Prz 1996; S. Ropiak, Teologia hymnów w polsko-lactńskiej Liturgii Godzin, t. 1, Olsztyn 2001, t. 2, Olsztyn 2002; G. W. Woolfendeo, Daily Liturgical Prayer. Origins and Theology. Ox 2004.

IX. Różne realizacje LG

LG i jej różne formy występują w innych Kościołach, a nawet w islamie.

1. Fenomen LG poza chrześcijaństwem — islam

Mahomet - twórca islamu — wyrósł z kultury wschodniej. Jego kultura religijna ukształtowała się z całą pewnością pod wpływem kultury Izraela. Zjawisko LG w islamie ma jednak jeszcze głębsze korzenie ogólnoludzkie.

Z istnieniem homo sapiens związane jest nierozłącznie pragnienie opanowania czasu (Th. Schnitzler, Was das Stundengebet bedeutet. Hilfe zum geistlichen Neubeginn, Fr 1980, 17—23). Człowiek zauważał jego nieubłagane przemijanie. Obserwował procesy działania czasu w naturze i jako homo faber włączał się w te procesy. Wytwory jego działalności zastępowały pracę eonów, pomagając opanować czas. Podobnie działali „kowale ducha” — poeci, muzycy, śpiewacy. Mitologia grecka bezpośrednio połączyła czas z bóstwami. Horae — Godziny to 12 cór Zeusa i Temidy. Córy podają sobie dłonie, tworząc dzień. (A. Lóhr widziała w tej mitologii pewne analogie do Godzin kanonicznych). W religiach perskich początek roku łączono ze składaniem ofiar w świątyni. Staroegipska religia mówiła o Złotym Czasie, doskonałej epoce (Tep zepi — „Pierwszy raz”) absolutnego porządku, harmonii, zniweczonej jednak przez zło. Do człowieka należy włączanie się w tę epokę, odzyskanie jej przez odpowiednie ryty i modlitwy mające wprowadzać ład. porządek, harmonię zamiast chaosu. Te idee przywołują bezpośrednio chrześcijańską LG, która dzięki Laus Dei sprawowanej w rytmie doby, w regularnym następstwie godzin, włącza czas w Boski porządek, odwieczną harmonię pełni czasu.