DSC00647 (10)

767

LITURGIA GODZIN

w Prymie i Komplecie. W 1955 te ostatnie zostały usunięte, a pierwsze zachowane tylko w piątki i środy. Było to znaczne zredukowanie tradycyjnych modlitw wstawienniczych.

LG po Vaticanum II powróciła do pierwotnej praktyki, zachowując modlitwy wstawiennicze w Jutrzni i Nieszporach. Określenie preces odnosi się zarówno do modlitw błagalnych w Nieszporach, jak i do wezwań w Jutrzni, które mają na celu powierzenie Bogu nowego dnia (OWLG181-182). Preces w Nieszporach mają więc inny charakter niż w Jutrzni. LG podaje też różnego rodzaju prośby na każdy dzień, na poszczególne okresy roku liturgicznego oraz na niektóre dni świąteczne. Konferencje Episkopatów mają prawo odpowiednio przystosować prośby. Wszelkie propozycje powinny jednak łączyć uwielbienie Boga, wyznanie Jego chwały, przypomnienie mirabilia Del z prośbami. Ostatnia prośba w Nieszporach powinna być zawsze w intencji zmarłych. Prośby winny uwzględniać potrzeby całego Kościoła, zbawienie całego świata (oflejum tynieckie używało sformułowania ..ża wszystkie strony Kościoła”); można również dołączyć prośby poszczególnych wspólnot. Motywacją takiego stanowiska jest fakt, że LG jest modlitwą całego Kościoła. Prośby poprzedzone są krótkim wprowadzeniem wskazującym adresata modlitwy. Zgodnie z tradycją litanii modlitwy skierowane są do Boga Ojca (100 razy), do Syna (250 razy) i do Ducha Świętego (1 raz).

Wprowadzenie do modlitw wstawienniczych posiada często formę zachęty, wezwania, kończy się podaniem refrenu - wspólnej odpowiedzi na przedstawiane intencje. Refren jest bardzo zróżnicowany. Intencje nie przewidują udziału diakona, dlatego nie spotyka się charakterystycznej formy wypowiadanej przez diakona („Módlmy się za...”). Struktura modlitw wiąże się z refrenem. Poszczególne wezwania inspirowane są Biblią, posługują się językiem współczesnym, ale nawiązują też do -4 Deprecatio Gelastl papae (C. de Bourmont, Fonction et e.xpression des prieres dinlercession, LMD nr 105 [1971] 134-144; Cz. Krakowiak, Modlitwy wstawiennicze i oracje, „Ateneum Kapłańskie” 75 [1983] 77-83; J. Evenou, Les prieres (fintercession, LMD nr 143 [1980] 107—123).

Należy zaznaczyć, że LG była zawsze śpiewana (stanowisko HauBlinga), zgodnie z charakterem poszczególnych elementów. Odnosiło się to zwłaszcza do psalmów, ale nie tylko.

VI. Struktura LG

Początkowo trudno mówić o utrwalonej strukturze LG. Poszczególne elementy Godzin nie miały identycznej struktury. Układ strukturalny LG ukształtował się w początkach średniowiecza, co nie wykluczało pewnych różnic w niektórych przypadkach.

W zakresie struktury Godzin i całego oflejum nułeży brać pod uwagę zarówno różne środowiska monastyczne, jak i katedralne.

Historia LG odnotowuje także następujące ąjawiska:    ofleja rymowane, a od

IX w. twórczość poetycką związaną ze świętymi. Czerpano * ich życiorysów (W/u). stąd nazwa historiae rozciągnięta na całe oflejum pewne elementy umieszczano w hymnach, responsoriach. Klasztory doły początek tej innowacji. W XIII w. pojawiły się też komentarze do LG: nie wzmiunki zamieszczane zwykle w kontekście całg liturgii (jak u Amałarego z Metzu, Walafryda Strabona. Ruperta z Deutz czy Duranda Młodszego), ale samodzielne komentarze: Edmunda z Abingdon, Rudolfa