DSC00659 (8)

779

LITURGIA GODZIN

Kościoły szkockie szukały nowych wersji oficjum. Zainicjowany tam ruch wydał Euchobgion (1867) i The Daily Office (1893), kontynuowany w The Book of Common Order (1928), przyjęty przez Zjednoczone Kościoły Wolne. Ciekawszą formę, zbliżoną do rzymskiego oficjum, stworzyły Wolne Kościoły Angielskie w Prayrrs and Praises (opr. N. Mickiem, 1941 i 1954). Oficjum poranne i wieczorne posiada następującą strukturę: wprowadzenie, psalm. hymn. czytanie, modlitwy, hymn. doksołogia. Niektóre Kościoły angielskie posługują się oficjum zaproponowanym przez British Joint Liturgical Group, która współpracowała przy powstaniu i wydaniu The Daily Office.

Metodyści (Kościół Wolny w szerokim znaczeniu) byli najbliżsi tradycji anglikańskiej. Usamodzielniając się. stworzyli własne wersje oficjum, które ewoluowały. W 1975 wydano nieoficjalną księgę liturgiczną Form for the Divine Office _y zawierającą „porządek modlitwy pierwszej i drugiej” dla indywidualnego i wspólnotowego odmawiania.

Kościół w pd. Indiach również opracował w 1958 porządek porannej i wieczornej modlitwy, który włączono do Book of Common Worship (1962). Przykłady te świadczą o tym. że Kościoły Wolne zaakceptowały wartość oficjum, odnajdują jego miejsce, a tym samym swoje miejsce.

c) LG we wspólnocie w Taize

Protestancka wspólnota braci w Taize ma szczególne znaczenie ze względu na budowanie oikumene w Kościele, jak również ze względu na zakres oddziaływania. Przełożony tej wspólnoty uważa uformowaną razem z braćmi LG za etap na drodze poszukiwań Kościoła i aktywnego oczekiwania dnia widzialnej jedności wszystkich chrześcijan. Zakorzenia się ona w tradycji ekumenicznej Kościoła, sięga jego czasów antycznych, jest także odbiciem współczesnych poszukiwań i eksperymentów. Codzienna modlitwa braci z Taize jest częścią chwały, jaką całe stworzenie oddaje Bogu Stwórcy. Takie jest pierwsze i ostateczne powołanie człowieka: dawać czytelną ekspresję tej uniwersalnej chwalby stworzenia i liturgii. Codzienne oficjum jest szczególną formą tej manifestacji. Ten związek LG sprawowanej przez braci z universa laus stworzenia jest podkreślony. Człowiek ochrzczony, uczestnik Chrystusowego kapłaństwa, staje się kapłanem zanoszącym świadomie chwałę stworzenia przed oblicze Boga.

LG jest też udziałem w lit. niebieskiej, w oficjum Chrystusa i aniołów, którzy zanoszą przed tron Boży modlitwy wszystkich świętych. Nie można mówić o LG bez komunii z ..modlitwą wieków” we wspólnocie braci. Jest to rys charakterystyczny. uwypuklany w teologii oficjum w protestantyzmie (R. Paąuier, M. Thurian). W codziennym oficjum chrześcijanin jednoczy się z Chrystusem, który oddał swoje życie na ziemi w chwale i poświęceniu i który nie przestaje orędować za wszystkimi ludźmi, aż do skończenia świata.

Duch Święty przychodzi z pomocą naszej słabości, inspiruje modlitwę dzieci Bożych. Dlatego codzienne oficjum jest modlitwą Ducha Świętego. Jego obecność w tym oficjum. wspierająca uwielbienie, uświęcająca uprzednio serca i usta dla oddawania chwały Bogu. jest niezastąpiona.

W oficjum chrześcijanin uczestniczy w posłudze liturgicznej całego Kościoła, zjednoczony ze wszystkimi jego cząstkami. W ten sposób dzieli odpowiedzialność za Kościół, którą wyraża także przez modlitwę wstawienniczą za cały świat.