DSC00660 (8)

780

LITURGIA GODZIN

Codzienne oficjum wspólnoty w Taizć przewiduje modlitwę poranną, wieczorną (lub wigilię przed niedzielą) oraz południową. Są to zasadnicze pory modlitw. Aby cały dzień był uświęcony, sprawuje się krótkie modlitwy: Tercję i Nonę oraz modlitwę przed spoczynkiem (indywidualnie) i oficjum nocne, sprawowane wieczorem. poza uroczystościami (Boże Narodzenie. Wielkanoc).

Struktura oficjum jest prosta. Składają się nań następujące elementy: psalmodia, czytanie skrypturystyczne (proklamacja słowa Bożego), śpiew (medytacja słowa Bożego), modlitwy wstawiennicze za Kościół i świat. Wprowadzenie w oficjum jest swoistą kompozycją biblijną. Różnicuje się w zależności od cyklu rojku liturgicznego i posiada koloryt danego czasu (przygotowanie cyklu, celebracja, dopełnienie). Psalmy poprzedzane są antyfonami lub refrenami, kończy się je modlitwami psalmicznymi. Responsoria traktowane są jako medytacja tekstu proklamowanego. Medytacji służą również chwile ciszy.

Prośby mają charakter litanii, nawiązują do zwyczajów wschodnich. W oficjum wyróżnia się trzy charakterystyczne modlitwy: Oraison propre; oraison librę; oraison commune. Pierwsza z nich przewidziana jest bezpośrednio po litanii. Poprzedzona jest wezwaniem: „Pan z wami” i odpowiedzią: „I z duchem Twoim”, co oznacza, że zgromadzeni, modląc się wspólnie w litanii, przekazują celebransowi obowiązek wyrażenia próśb w modlitwie własnej {propre), wolnej {librę) i wspólnej (commune). Ta własna modlitwa jest zmienna, związana z czasem liturgicznym. Modlitwa wolna określona jest aktualnymi potrzebami chwili. Modlitwa wspólna nie jest powtórzeniem modlitwy własnej, lecz raczej częścią modlitwy wolnej, która nic kończy się Amen. Modlitwa wspólna jest konkluzją własnej i wolnej modlitwy. W ten sposób te trzy modlitwy tworzą jedno. Modlitwa Pańska kończy oficjum poranne. Przeor rozsyła uczestników oficjum, udzielając błogosławieństwa (jest ono poszerzone i zmienne, złożone z tekstów Pisma św.).

LG w Taize, jak każda tego typu liturgia, jest przyjęciem uświęcenia od Boga zbawiającego, jest uwielbieniem najwyższego Pana, a równocześnie szkołą prawdziwej modlitwy. Codzienne oficjum pozwala radośnie odkrywać skarby chrześcijańskiej modlitwy, zaszczytu i przywileju dzieci Bożych kroczących na spotkanie Ojca Niebieskiego w Jego królestwie.

M. Thurian. L’Office ąuotidien a Taize, w: E. Cassien, B. Botte, Lapriire des Heures, P 1963, 295-317.

d) LG w Kościele anglikańskim

Wkrótce po ukazaniu się Breviarium Sanctae Crucis Quińonesa, abp Cranmer utworzył oficjum dla Kościoła zreformowanego. Z zachowanego rękopisu wynika, że projekt był radykalny, zachowywał tylko część dawnego rzymskiego oficjum. modlitwę poranną i wieczorną. Nie ma Godziny czytań ani Godzin mniejszych. W przedmowie Cranmer zaznacza, że w projektowanym oficjum winna być utrzymana ciągłość czytań oraz minimum czytań niebiblijnych. Rezygnuje z anty-fon, responsoriów. wprowadzenia, ale chce zachować hymny. (W niedziele przewiduje Te Deum). Modlitwa poranna posiada trzy czytania, modlitwa wieczorna - dwa. Modlitwa miała być sprawowana w j. łac., chociaż Małe Oficjum Maryjne zostało przetłumaczone na j. ang.

Cranmer opracował także drugi schemat, który trudno było zaakceptować. Byl on zbliżony do schematu Quińonesa. W 1543 synod zarządził, że w każdą niedziele