DSC04113

360 Krzysztof Pilarczyk

-krytyczną oceną. Dopiero po tym scharakteryzowane zostaną possczejfo! ne fazy historii religii starożytnego Izraela, poczynając od relign pmu-chów, a kończąc na judaizmie rabrnicznym.

2. CHARAKTERYSTYKA KONSTYTUTYWNYCH ŹRÓDEŁ JUDAIZM.

2.1. BIBLIA JUDAIZMU

Dta wyznawców judaizmu Biblia hebrajska jest księgą świętą Trały-cyjnic dzidą ją oni na trzy części. Ostatecznie podziało tego dokootr w okresie pobibhjnym (U w. ne.l, kiedy ustalono, które księgi skMąą na zbiór Pont świętych judaizmu. Pierwszą jej część stanowi Ptęcafcńg Mojżesza ciyh Tbra (w wąskim znaczeniu), popułaraie naytai Qw war f ~ Pirrinkiiąg) lub rfcwirw rńwrnrri irm- iłnifii P-~rrytffrm a«aecią:-^v>matJCrfMwmti Wszystkie określa się akronimem IMk* UMaCU od ptwgyd faacr Mnąsbdt nazw trzech żaN tfrnfcawą fceaę km wymanm się jak© chk

ThBąciyhP^whTiąftąkhAsaęzpięaiksiąfrfclbgychmg*^ pan dhą ad ampcczypicych je stew Pierwsza księga ftcrcagfrtr—aftMw jpSananMhRZVłBi*)amao|iua tańimm o stwaoeMifiwwn. I—cs; f wt:wgyh Mn. a kończy wę opurn śni*i pnKłgJKi

« fypK. « MopesmL o wyjścia z rtyn i ofcjwńnammSaaan.

■jmilwaipczepMMrc ośeadkii*-

IflLaafti- ajWMwsar dwZamm Cłauz.awfr Pfrga— DmmmĘbm&

yrs*i z£*nrz * w

Hfl w tgm Ma, że mą/em p^edmśaie wypezedfea aac

M«paeKaawy®L Oc ^ETsuegn

lew, dlatego wydawało się, że mógł on napisać to dzieło. Dziś już nie podziela się poglądu o mojżeszowym autorstwie w takim znaczeniu. Dopuszcza się jedynie możliwość, że mógł on pozostawić po sobie pewne („archiwum", którego zawartości nie da się obecnie ustalić. Niemniej Moj-, iw mógł być inspiratorem i inicjatorem pierwotnej myśli religijnej Pię-i óobięgu dzieła rozwijanego stopniowo i ukończonego dzięki pracy wielu osób, choć historycznie nie jest to weryfikowalne. Z czasem jego postać uległa daleko idącej raityzacji, o jemu samemu przypisano funkcję wielkiego prawodawcy religijnego Izraela, któremu przypisywano w póż-aKj&Ych wiekach autorstwo ksiąg, praw i stanowienie zwyczajów, podkreślając przez to ich normatywny charakter, mimo że wiele z nich nosiło uwarunkowania dużo późniejszych stosunków społecznych i religijnych.

Drugą część Pism świętych - N&wiim - podzielono na dwa działy: Ne-I mm liowim (Prorocy pierwsi! i Ntwiim achamnim (Prorocy ostatni). Do pierwszego działu należą: Księga Jozuego (Jehoszm), Księga Sędziów I Iwk pierwsza i druga Księga Samuela (Ssmueh oraz pierwsza i druga Królewska (Afrfacfcon, dosł. Królów}, zajmując w kołejnościpaiy-| qe od 6 do 9 w spisie ksiąg kanonicznych. Do działu drugiego nhezoao tpuycjeod 10do 13): Księgę Izajasza (Ix3qpa, a wiesawieteiąaiwk Księgę Jemeśusaa(JimBMi^    Eiechiela (Jedheahe^ i (m po«yqi 111 oowy

dwsai proroków mniejszych - księgi: Ozeasza. Joefta. Aaaosa. Abda-gąloMsa. Mktoga, Nadam, łfakdaia. Snfonianra, AggcoaBŁ,Zfr

Amimm i UU- Łi—»

Dnea część HmMaChm - Prorocy obg—pe ltaaggi apające wydra-mjtfaeaMege^poŚMeearilśoiżcsaa.awięceBŚBleeiMiępiBeśeBpMia-—^S-^Mnr^a‘ — fmp ¥ w nim ritnrrn g rharynMn r ww I [t lywi

fl»W—WffaiM ańy la*«M otj. fal* Tf!T*^l**^fc‘

r^:rm ^nrnrgi r"fr~ar^łi : nniwrlwowr|w Iwij . ii . i i ni~ §BBMMt»acśćiZK. Proroków pwrw-szycfc ipoayde ad 4 śz 13*. W ise-aci znwemzz Panftaai orororóai wałacśkmt mtbtf wmĘefmmdat imfcnpelmm* izsadoŁ    wejdi w^ąseam »ąę:. ia«sn «wa

^zarwania irojrza aifjgBod goyroianz Bogna roroairóMKflcro-AniypzmakHc^feaiRSBMą^adbEritaMCBęaaiCrosainiiroKiK. V pras-L:«Eamt '*yi3Ba»ców    is*qp aego 3Z3MŁ ZMwcaga    im-

■icaąCMBw ^rtc^oadŁ. łaore »7fSMzaoe Wn-'* :azwaat żar*Ł ^ac£

MsdkaaijjDjśaduw Doga.

Taaaą eaęać Psa iw^tychg—ow atiór nung fi mi i— fw Łganie juaaMiyczoy kag do Mego Mlrtyr apag p«yqc od |4d»J4i