[872] 41 O MOWIE LUDOWEJ W KRZĘCINIE.
chodziła boso, matka jej powiedziała: a dy 9ona ta teraz boso bryśkd.
brydecny — bardzo brzydki. brydzld — brzydki.
bryg, bfyzek — obok ripa, zn. także praecipitium, tak jak w cerk.,
a więc zachowane jest znaczenie pierwotne, por. niem. berg. buba — nazwa krowy u dzieci.
bucak — moneta niedawno wyszła z użycia, cztery centy.
bucek — kij, którym się owoce z drzewa strąca („ćape“).
bućór — osoba niezgrabna, skrzywiona, w ogóle jest to wyraz obelgi
lub pogardy niewielkiej; użycie jego jest najrozmaitsze. Gwary ludowe wyrazów takich mają dużo i używają ich w bardzo rozmaitem zastosowaniu; w tein ostatniem podobne są do języka ogólnego warstw wykształconych, w którym takie na przykład wyrażenie: „ty fujaro !u może mieć znaczeń bez liku, zależnie od okoliczności, w których je wypowiedziano. Od wyr. bućór utworzono przymiotnik: bucorovaty — niezgrabny, nieruchawy, ociężały. bucyfan — 1) tęgi, tłusty 2) zuchwały, zbereźnik. buchnąć — uderzyć.
burtac — mieszać, rozrzucać, zakłócać, np. poburtać mlćko, albo zbur-
tac nóżko.
bćdny — 1) biedny 2) chudy, mizerny. bijak — krótsza część cepów'. bitka — bójka.
C(}mbryć — targać za włosy; rtalc me vyci]mbróutf.
ceć i cej — w wyrażeniach: cećjaki, cejco i cec ńe co, zn. różny, dziwny,
rożne rzeczy; np. „cejco byno na jar maku!u Etymologia tego wyrazu: ce jest to mazurska forma zam. će. dawny acc. sing. zaimka co; ć jest dat. ethicus, zaś j powstało z ć skutkiem dyssymilacyi.
cembryna — ocembrowanie studni. cepiny — czepiny, obrząd weselny. cęgi — rodzaj obcęgów.
clivki — cliv)ki nieć zn. łatwo odczuwać łechtanie.
clwy — ten, co ma ^clidki*.
cli\ić — łechtać, łaskotać.
cne śe — przykrzy się, jest tęskno.
cudak — dziwak.
6