3702671872

[872] 41 O MOWIE LUDOWEJ W KRZĘCINIE.

chodziła boso, matka jej powiedziała: a dy 9ona ta teraz boso bryśkd.

brydecny — bardzo brzydki. brydzld — brzydki.

bryg, bfyzek — obok ripa, zn. także praecipitium, tak jak w cerk.,

a więc zachowane jest znaczenie pierwotne, por. niem. berg. buba — nazwa krowy u dzieci.

bucak — moneta niedawno wyszła z użycia, cztery centy.

bucek — kij, którym się owoce z drzewa strąca („ćape“).

bućór — osoba niezgrabna, skrzywiona, w ogóle jest to wyraz obelgi

lub pogardy niewielkiej; użycie jego jest najrozmaitsze. Gwary ludowe wyrazów takich mają dużo i używają ich w bardzo rozmaitem zastosowaniu; w tein ostatniem podobne są do języka ogólnego warstw wykształconych, w którym takie na przykład wyrażenie: „ty fujaro !^u może mieć znaczeń bez liku, zależnie od okoliczności, w których je wypowiedziano. Od wyr. bućór utworzono przymiotnik: bucorovaty — niezgrabny, nieruchawy, ociężały. bucyfan — 1) tęgi, tłusty 2) zuchwały, zbereźnik. buchnąć — uderzyć.

burtac — mieszać, rozrzucać, zakłócać, np. poburtać mlćko, albo zbur-

tac nóżko.

bćdny — 1) biedny 2) chudy, mizerny. bijak — krótsza część cepów'. bitka — bójka.

C, Ć.

C(}^mbryć — targać za włosy; _rtalc me vyci]^mbróu^tf.

ceć i cej — w wyrażeniach: cećjaki, cejco i cec ńe co, zn. różny, dziwny,

rożne rzeczy; np. „cejco byno na jar maku!^u Etymologia tego wyrazu: ce jest to mazurska forma zam. će. dawny acc. sing. zaimka co; ć jest dat. ethicus, zaś j powstało z ć skutkiem dyssymilacyi.

cembryna — ocembrowanie studni. cepiny — czepiny, obrząd weselny. cęgi — rodzaj obcęgów.

clivki — cliv)ki nieć zn. łatwo odczuwać łechtanie.

clwy — ten, co ma ^clidki*.

cli\ić — łechtać, łaskotać.

cne śe — przykrzy się, jest tęskno.

cudak — dziwak.

6