3702671878

[374| O MOWIE LUDOWEJ W KRZĘCINIE. 43

dawić — dławić, w cerk. ĄaKHTH, st. poi. d&wić.

[deiizant — denuncyant, raz słyszane]. demeńica — wrzód.

despet — zrobić na despet zn. zrobić na złość. despetny — złośliwy, szkodliwy. destament — testament.

dftka — zawieja; „deⁿtka a jak zadema, to jednoś^u. dnugośny — bardzo długi. dobranoc — (akcent na d) zabawa, odbywająca się wieczorem i w nocy

przed ślubem.

dobrovolny — „dobrovolńe śe «ozchorovan^u zn. rozchorował się bez powodu; y>dobrovolńe umar“ zn. umarł naturalną śmiercią. dokucny — dokuczliwy, nieznośny. doponedńejsy — d. cas zn. czas przed południem.

dorostek — np. o małych dorastających prosiętach mówi się, że to są

dorostki.

dozyrać — dogryzać komu: _rtak mu dozy ran i dozyrdn^a. dozyvotek — dożywocie.

drabas, drap — wykrzyknik oznaczający chwytanie.

drekany — drewniany.

drystoń, drystula — wyraz obelgi.

dryzga — drzazga, cerk. Ąp^ara, czesk. dfizha.

dubelt — dobry, dobrze: „kupenam boty dubelt^u) albo: „uona dubelt zróbi^u. durk, durkooać — druk, drukować. durk — materyał na spódnice.

durk — z niem. durch_} zn. zgoła nic:    tacy, co ńic ńe zasadzeli

durk ńic^u.

dusi — mieć mocny kaszel: „dusi me bez całq^m iime^u.

dvojić — d. komu zn. mówić mu przez „wy^u.

dy, dyć — przecież, wżdy.

dychakica — kaszel, astma.

dychairicny — cierpiący na kaszel.

dyrda — lecieć dyrda, w dyrdy, dyrdolić, zn. biec prędko, truchtem. dyzenter — dezerter.

Dź.

Diady — _ndiady qo b'iją'ⁿ, zn. wymiotuje.

dian — pagórek, por. mora w. dcl (nazwa góry), małorusk. dii (pagórek) Bojk., serb. delh\ — pochodzi ten wyraz z rumuńskiego del, dealluj zn. góra (Zob. Pr. L. Malinowski. O niektórych wyrazach ludowych polskich str. 7).