606616626

JA JESTEM ZMARTWYCHWSTANIEM I ŻYCIEM. 19

wiązaniu z całym światem materialnym, stanowiącym przedłużenie jego cielesności, tak też cała rzeczywistość została objęta i pozostaje nieprzerwanie w zasięgu dzieła odkupienia, którego fundament stanowi Wcielenie — wejście Boga w historię uwarunkowaną cielesnością — a potwierdzenie, gwarancję i w pewnym sensie źródło zbawczej mocy, Zmartwychwstanie Chrystusa.

Nie można więc mówić o zbawieniu duszy inaczej, jak tylko w ścisłym jej powiązaniu z cielesnością i ze światem, co w swoisty sposób wyraża kategoria zmartwychwstania dotyczącego człowieka: tak ciała jak i historii.

3. Doskonałość odkupienia Chrystusowego

Mówiąc o pełni odkupienia dodajmy następne założenie naszych rozważań o zmartwychwstaniu i życiu wiecznym, a jest nim nie podlegająca również najmniejszej wątpliwości doskonałość odkupienia Chrystusowego, co każe przyjąć pełną jego realizację obiektywną już w samej śmierci Jezusa na krzyżu, stanowiącej koncentrację i punkt szczytowy przezwyciężenia grzechu i jego skutków u samych korzeni „sytuacji grzechu”, przyjętej we Wcieleniu przez Chrystusa właśnie ze względu na dzieło odkupienia człowieka.

Jest to zasada jednoznacznie przyjmowana w teologii:

Perfectio operis Christi exigit, ut Deus _yyponat omnes inimicos suh pedibus eius; nooissima autem inimica destruetur mors” (1 Cor 15,25 sq); oportet „absorptam esse mortem in uictoria”. (Diekamp, IV, 489) W żadnym wypadku nie istnieje racja, by stosować tu kategorię czasu, tym bardziej, że już dość dawno zrezygnowano ze stosowania w określaniu stanów eschatycznych kategorii lokalnych, przestrzennych. Jeśli trwanie w historii z konieczności daje się rozłożyć na poszczególne, oddzielone od siebie etapy, to w każdym poszczególnym momencie stykają się one z czasem uwielbionym — wypełnionym w śmierci indywidualnej — a tylko taka istnieje i jest przeżywana.

Podobne znaczenie ma i podobnej interpretacji wymaga stwierdzenie teologii tradycyjnej:

Respectu habito ordinis supernaturalis dicendum est resurrectionem corporalem perfectioni redemptionis congruere, ąuae ad totum kominem se eztendit, necnon conjormitati membrorum cum capite_y ąuod resurrexit, atque dignitati corporis, ąuod per sacramenta in templum Dei est consecratum (In Sent. 4_y d. 43_y q. 1, a. 1) (tamże 492).

Pozwala nam to zrozumieć napotykaną w teologii Janowej identyfikację śmierci na krzyżu i zmartwychwstania Jezusa, jaką można również widzieć w kazaniu Piotra (Dz 2, 24). W takim wypadku fakt pus-