606616750

JA JESTEM ZMARTWYCHWSTANIEM I ŻYCIEM.. 49

ność, kiedy raz mówią one o zmartwychwstaniu Jezusa, a kiedy indziej o wskrzeszeniu Go przez Boga, to napotykamy na wyrażony w tych sformułowaniach różny punkt widzenia na dwa współdziałające ze sobą w danym wydarzeniu podmioty, ukazujący dialektykę Bożego działania zbawczego, uwzględniającego wolność i odpowiedzialność człowieka. Odnosi się to zarówno — choć w nieco innym znaczeniu — do zmartwychwstania Chrystusa jak i wszystkich ludzi: to Bóg sprawia, że człowiek Jezus Chrystus zmartwychwstaje, nie pozostając przecież jedynie w postawie biernej, lecz aktywnie realizując zbawienia całej ludzkiej natury.

Zmartwychwstanie to konsekwencja totalnego zawierzenia i oddania się Bogu w śmierci, jako sytuacji grzechu, ukazanej w radykalnej samotności i poczuciu oddalenia od Boga, na które wskazują słowa Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił; zmartwychwstanie to gwarancja miłości przezwyciężającej śmierć, bo pozwalającej w doskonałej pełni odzyskać to, co zostało oddane jako niedoskonałe i skażone. Mówi o tym św. Paweł, kiedy pisze (1 Kor 15, 43 n): Zasiewa się zniszczalne — powstaje niezniszczalne; sieje się niechwalebne — powstaje chwalebne; sieje się słabe — powstaje mocne; zasiewa się ciało zmysłowe — powstaje ciało duchowe.

W tym też znaczeniu urzeczywistnienie radykalnej miłości przez całkowite oddanie się w śmierci osobowemu „Ty” — nawet niezupełnie świadome — napotyka z konieczności problem Boga a zarazem zmartwychwstania.

Zmartwychwstanie potępionych.

Zmartwychwstania potępionych w takiej perspektywie nie należy rozumieć ani interpretować jako utwierdzenia „doskonałej formy zła” ale utrwalenie nieurzeczywistnionej miłości: jej niespełnienia, czyli utrwalenie sytuacji, która jest zaprzeczeniem proegzystencji skierowanej ku transcendencji, a więc radykalnym zamknięciem się w sobie i niezdolnością do nawiązania jakiejkolwiek komunikacji międzyosobowej — wymiany życia w communio sanctorum.

Identyczność ciała.

Wiąże się z tym poruszony już częściowo wyżej problem identyczności ciała zmartwychwstałego z ciałem historycznym. Warto jednak przy jego omawianiu pamiętać, że cielesność w całości natury człowieka posiada swe znaczenie przede wszystkim, jako zdolność i możliwość nawiązywania łączności ze światem, także na płaszczyźnie materialnej, dzięki czemu dokonuje się tworzenia historii w wymiarze indywi-